Verpleeghuis

Een verpleeghuis (ook: verpleegtehuis) is in Nederland een instelling waar patiënten kunnen worden verpleegd die niet langer voor een medische behandeling opgenomen behoeven te zijn in een ziekenhuis. Op een revalidatieafdeling kan men dan werken aan verder herstel en/of aanpassing aan de veranderde gezondheidssituatie. Er verblijven ook veel mensen die door ernstige belemmeringen langdurig niet in staat zijn om thuis of in een verzorgingshuis te verblijven. De beschikbaarheid van onvoldoende mantelzorg in de thuissituatie kan daarop van invloed zijn. Verpleeghuizen beschikken vaak over een of meer psychogeriatrische afdelingen. Er zijn ook gespecialiseerde psychogeriatrische verpleeghuizen. In een verpleeghuis zijn bij de patiëntenzorg onder andere artsen, psychologen, verpleegkundigen, ziekenverzorgenden, logopedisten, ergotherapeuten, fysiotherapeuten, maatschappelijk werkers en activiteitenbegeleiders betrokken. Ook is vaak een psychiater te consulteren.

In Vlaanderen wordt algemeen de naam "Rust- en Verzorgingstehuis" of RVT gebruikt. De zwaar zorgbehoevende kan terecht in erkende "RVT-bedden" binnen een aantal van de woon-zorgcentra. Voor deze patiënt ontvangt het rusthuis dan ook bijkomende subsidiëring.

 

Situatie in Nederland

Verpleeghuizen zijn onderdeel van de sector verpleeg- en verzorgingshuizen en thuiszorginstellingen, in beleidstaal ook wel verpleging, verzorging en thuiszorg (VVT) genoemd. De kwaliteit van de zorg in verpleeghuizen is herhaaldelijk een politiek aandachtspunt geweest, omdat er verwaarlozing van patiënten zou voorkomen. Mensen zouden nauwelijks onder de douche komen en op afwijkende tijden te eten krijgen. Personeelstekorten en beperkte budgetten zouden hiervan oorzaak zijn.

In september 2006 besprak staatssecretaris Ross de doelmatigheid van de zorg in de verpleeghuizen met de Tweede Kamer.

Het oudste verpleeghuis dat nog in gebruik is, is Het Zonnehuis uit 1929. Dit verpleeghuis staat in Beekbergen en is onderdeel van zorggroep Apeldoorn. Voorheen hoorde Het Zonnehuis bij de Zonnehuisgroep, maar het is overgenomen door Zorggroep Apeldoorn; wel heeft het nog steeds contacten met de Zonnehuisgroep. Weliswaar is Het Zonnehuis het oudste verpleeghuis van Nederland, maar het oorspronkelijke gebouw, dat verrees in 1929, is vervangen door nieuwbouw.

 

vakblad; 

Dit vakblad gaat over dat dementerende in een verpleeghuis een persoonlijk tijdschrift gaan krijgen. Elke dementerende bewoner krijgt een eigen tijdschrift dat helemaal over henzelf gaat. Dat is het streven van zorgmanager Jan Goossens van woon-zorgcentrum De Kievitshorst. 'Een bewoonster bladerde het blad door, en zei opeens de naam van haar zoon.' Hier mee willen ze bereiken dat dementerende langer belangrijke informatie blijven onthouden, door het zien en lezen van levens verhalen, foto’s en gebeurtenissen die hun hebben meegemaakt. Inmiddels hebben zeven bewoners een eigen tijdschrift, waar hun voornaam groot op de cover staat, net als een foto van hen. Het ziet er heel mooi uit, als een echte glossy. Het blad is een eenmalige uitgave, telt acht pagina’s, en is gevuld met artikelen die alleen betrekking op de cliënt hebben. Zoals een artikel met trouwfoto’s en gezinsfoto’s. Een artikel over de hobby’s van de bewoner, met mooie foto’s van die persoon erbij. We hebben bijvoorbeeld een bewoner die vroeger veel aan motorrijden deed. Toen hij het blad zag met hem als jongeman en zijn motor, begon hij meteen te vertellen over welke mankementen die motor had, en hoeveel bekeuringen hij had gekregen. Hoe ze aan de informatie komen gaat als volgt: Verzorgende doen interviews met de bewoners en/of hun familieleden, om erachter te komen wat voor persoon de cliënt vroeger was, en waar hij/zij van hield. De familie zoekt ook mooie foto’s uit die we erbij kunnen plaatsen. Er is dus een mooie samenwerking met de familie, waardoor er een goede band tussen verzorgende en familie ontstaat. Ja, die interviews kosten wat tijd, maar uiteindelijk levert het ook meer tijd op. Want je merkt dat familie actiever deelneemt aan de zorg. Het idee ontstond bij het bureau Gloudemans en Dilven. Zij  werkten vaker met hen samen, en ze vroegen ons of ze een pilot met deze tijdschriften wilden doen. Ze hebben een subsidie gekregen om het te financieren, en zijn ermee aan de slag gegaan. Inmiddels zijn er zeven bewoners die hun eigen magazine hebben, ze hopen voor het eind van het jaar in totaal dertig tijdschriften te hebben gemaakt. Van elk magazine worden tien exemplaren gedrukt én er is een digitaal magazine, waarin ook muziek en filmpjes van vroeger van de bewoner zijn opgenomen. Als je bijvoorbeeld een artikel ziet van de favoriete zanger van een bewoner, en je klikt op de foto, hoor je Frans Bauermuziek. Hoe de reacties zijn? Een bewoonster die al vier maanden de naam van haar zoon niet meer zei, bladerde het blad door en zei spontaan vier keer zijn naam. De magazines worden regelmatig opgepakt en doorgebladerd. Door de dementie vergeten ze algauw wat ze hebben gezien, dus op die manier raken ze nooit “uitgelezen”. Kinderen en kleinkinderen hebben dankzij het magazine gespreksstof met opa of oma. En ook verzorgende leren hun cliënten beter kennen. En nu? Ze kunnen nu al stellen dat de pilot geslaagd is, dus ze streven ernaar dat alle bewoners hun eigen magazine krijgen, als zij en hun familieleden hier behoefte aan hebben. Ze  hopen dat ze andere zorginstellingen met dit idee kunnen inspireren, want het brengt veel plezier én herinneringen naar boven bij de bewoners. Mijn mening na het lezen van dit vakblad: ik vind het persoonlijk een mooi idee met een mooie gedachte er achter. Omdat je door de tijdschriften mensen weer ziet lachen en zo ook zo nu en dan dingen weer gaan herinneren. Persoonlijk vind ik dat niet alleen verpleeghuizen dit zouden moeten doen, maar ook ziekenhuizen en andere instellingen die te maken hebben met dementerenden.

 

docu verpleeghuis;

Documentaire verpleeghuis in den Leeuwenhoek ( een serie)

 In de serie In De Leeuwenhoek slaan Adelheid Roosen en Hugo Borst de handen ineen en kijken hun ogen uit in het bijzondere Rotterdamse verpleeghuis De Leeuwenhoek.

Adelheid Roosen en Hugo Borst – hun moeders werden dement - zijn grote alzheimerfans. In het Rotterdamse verpleeghuis De Leeuwenhoek kijken ze hun ogen uit. Vaak zijn ze ontroerd, soms verbaasd, ze schieten in de lach, voelen compassie en ze zijn ook weleens heel boos. Van de directeur van de Rotterdamse zorginstelling Humanitas mogen Adelheid en Hugo wekenlang overal bij zijn, Adelheid blijft zelfs nachtjes over in het turbulente verpleeghuis. Alles mag gefilmd, ook als er te weinig personeel staat en bewoners liefdevolle zorg en aandacht tekortkomen.
 
Of De Leeuwenhoek representatief is voor de staat van de verpleeghuiszorg in Nederland? Tja. Er gaat veel goed. Er gaat genoeg fout. Het doet er niet zo toe. Het kan gewoon beter. Maar dan moeten we in ieder geval wel begrijpen wat iemand die dement is zelf ervaart. Dat proberen Adelheid en Hugo nog beter te snappen. In De Leeuwenhoek is een zoektocht van Adelheid Roosen en Hugo Borst naar hoe de zorg voor mensen met dementie beter en menselijker kan. We moeten met mensen met dementie gaan leven’

 

OVER IN DE LEEUWENHOEK

Twee jaar gelden stond De Leeuwenhoek op de zwarte lijst van de Inspectie voor de Gezondheidszorg (IGZ). Nu niet meer. Of het veel beter gaat met het verpleeghuis aan de West-Kruiskade in Rotterdam? Eén ding staat vast: zodra je er binnenkomt voel je een sfeer van gezelligheid. Zo zou je dat overal in het land willen zien. Maar ook in dit huis spelen de problemen die je bijna overal ziet: personeelstekort, te veel administratie en dus te weinig tijd voor liefdevolle zorg en aandacht.

Bewoonster Wil den Exter sluit meteen vriendschap met Adelheid als ze binnenkomt, want ‘kind, wij hebben bij elkaar op school gezeten’. En als Wil dat zegt, dan is dat zo! Hugo helpt mevrouw Mac Intosh met de onvermijdelijke verhuizing van haar man naar De Leeuwenhoek, na 52 jaar huwelijk. Ze vieren Kaapverdiaan feest met vrijwilliger Monique en mens-erger-je-nieten met mevrouw Zegvaard. Ze helpen mantelzorger Muriël die dagelijks de kamer van haar moeder komt schoonmaken en zien hoe de 21-jarige verpleegkundige Esmee liefdevol een dansje maakt met meneer Haak. Intussen probeert manager Ellen orde op zaken te stellen, zonder het warme karakter van De Leeuwenhoek te verliezen.

Adelheid en Hugo nodigen mensen met heel specifieke kennis uit zoals filosoof en verpleeghuisarts Bert Keizer en wetenschapper Anne-Mei Thé. Wat is nou het allerbeste voor mensen met dementie? Hoe moeten we met hen omgaan? Hoe verzorgen en vermaken we hen? En moeten we het systeem dat we in Nederland hebben ontworpen niet drastisch veranderen, zo niet verlaten? De gesprekken met deskundigen vinden plaats op de gesloten afdeling zelf, tussen de bewoners. Die bemoeien zich er soms ook mee. Zo krijgt minister Hugo de Jonge adviezen van bewoonster Wil. Hij luistert. Leve de kleinschaligheid, schreeuwt Hugo Borst ineens.
 
‘We moeten met mensen met dementie gaan leven', zegt Adelheid Roosen. ‘Wij, als de omgeving van de mensen met dementie, kunnen leren om over onze verlegenheid heen te stappen en werkelijk met hen in contact gaan. Want deze ziekte is ook een spiegel die iets zegt over ons handelen.’